Nie formułuję manifestu sztuki, moje ostatnie obrazy to raczej pole doświadczeń, wizualnych badań, siłowania się z językiem i definiowanie granic malarskiej ekspresji. Skupienie się na recepcji mechanicznych powieleń obrazu, roli iluzji, znaczeniu błędu i przypadku, wskazaniu pola odróżniającego odwzorowanie od twórczej kreacji, ekspresji.

Reprodukcje i mechaniczne sposoby utrwalania podobizn zdemokratyzowały obraz, tworząc zbiorowe widzenie, pamięć, ale i wspólne przyzwyczajenia, nawyki widzenia, bezrefleksyjne przyjmowanie, że są one „wiernym” obrazem, odbiciem natury.

Maszyny pozornie zobiektywizowały kategorie zapisu, doskonaląc jakość i  pozbawiając cech ludzkiej emocjonalności, nieprecyzyjności, ingerencji. Jednak każdy błąd, usterka, demaskuje naturę sugestii, manipulacji. Każda więc najdrobniejsza zmiana nabiera znaczenia, redefiniuje zawarte komunikaty, wyznacza granicę spersonalizowanego, twórczego przetworzenia – podkreśla „malarskość”. Nadaje zapisowi funkcję metafory.

Skaza, usterka stwarza wartość dodaną, nowe odczytanie starego tekstu, przeszkadza prawidłowo zrozumieć informację, ale demaskuje pozorne przeświadczenia. Błąd jest nauką, nauczycielem, błąd to linie papilarne.

Rafał Kowalski

Rafał Kowalski urodził się w 1973 roku w Warszawie. Absolwent stołecznego Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Wojciecha Gersona. W latach 1994–1999 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie; pracę dyplomową, za którą otrzymał wyróżnienie, przygotował w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. Od 1996 roku pracuje na macierzystym wydziale – początkowo jako pełniący obowiązki asystenta; w latach 1999–2004 asystent w pracowni prof. Marka Sapetto, a od 2004 do 2015 w Pracowni Rysunku prof. Marka Wyrzykowskiego; obecnie jest zatrudniony na stanowisku adiunkta w Pracowni Malarstwa prof. Krzysztofa Wachowiaka. W roku 2008 uzyskał tytuł doktora w dziedzinie sztuki plastyczne, dyscyplinie sztuki piękne. Stypendysta Fundacji Kultury Polskiej (2013) oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014). Prowadził program telewizyjny poświęcony sztuce „Wizje na wizji” (1996). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem oraz instalacją. W twórczości przywiązuje szczególną wagę do tradycji i jej łączności z teraźniejszością. Skupienie, rygor kompozycyjny, metaforyczność i formalna skrótowość to główne środki wyrazu, które towarzyszą zaczerpniętym z codzienności tematom, często pełnym odniesień do zbiorowej pamięci czy symboli kultury.