Prowadzący:prof. Tomasz Milanowskidr Katarzyna Dyjewska |
Program nauczania malarstwa powinien służyć kształtowaniu postawy twórczej. Umownie można przyjąć, że składa się on z dwóch części wzajemnie się uzupełniających. Pierwsza część, którą można nazwać mianem obiektywnej, związana jest z podstawowymi problemami obrazu. Jest to obserwacja natury, problem przeniesienia oglądu otaczającej nas rzeczywistości na język obrazu. Określenie koloru, kształtowanie formy, kompozycja poszczególnych elementów, badanie relacji między nimi, problem światła, gamy barwnej, przestrzeni, planów, techniki malarskiej. Wszystkie te elementy student może przyswoić jedynie przez długotrwałą, systematyczną pracę. Druga część, którą można nazwać subiektywną, związana nierozerwalnie z pierwszą, polega na podkreśleniu indywidualnych cech studenta, tego co w jego pracy jest osobiste, oryginalne. Nowe rozwiązania powstają w wyniku dotychczasowych doświadczeń malarskich wzbogaconych przez zajęcia z rysunku, pracowni struktur, tkaniny, grafiki, itd., a także obserwacji pracy kolegów. Wpływ na poszukiwanie własnej drogi twórczej mają też doświadczenia życiowe, przemyślenia, przyspieszone dojrzewanie intelektualne i plastyczne, jakie ma miejsce w uczelni. Znaczenia nabiera powód powstania obrazu. Zwracając uwagę na powstawanie nowych oryginalnych wątków w pracach studenckich, pamiętać należy o tym, aby osadzone one były w kategoriach wymienionych w części pierwszej, która powinna być bazą dla nowych realizacji. Ważnym elementem kształcenia są wyjazdy w plener, które pracowania organizuje corocznie. Naturalne wszechobecne światło, nieskończona przestrzeń, zależność koloru od oświetlenia, pory roku, wyjątkowość regionu dają nowe doświadczenia. Pozwalają też na lepsze poznanie się, wymianę myśli, wrażeń, kształtują twórczą grupę młodych artystów.