Prowadzący: prof. Wojciech Zubala dr hab. Marcin Chomicki

 

Szkoła artystyczna mając inny charakter niż pozostałe uczelnie typu akademickiego, obok kształcenia i wyposażenia studenta w podstawowe wiadomości i umiejętności związane z wykonywaniem zawodu, pełni jeszcze jedną ważną rolę, a mianowicie, zadanie umiejętnego budzenia i formowania świadomości artystycznej i osobowości młodego człowieka, odkrywania i pobudzania w nim drzemiących możliwości i uświadamiania mu różnych dróg dojścia do samorealizacji. Te dwa elementy, które można nazwać na użytek programu kształtowaniem sprawności formalnej oddziaływaniem na świadomość, są podstawą nauczania artystycznego w naszej pracowni. W praktycznym działaniu przejawia się to w starannym i celnym dozowaniu tych dwóch elementów dydaktyki. W tym miejscu nie będę rozwijać formalnego aspektu kształcenia studenta w zakresie zdobywania i poznawania umiejętności poruszania się w obszarze malarstwa, który uważam za oczywisty i bezdyskusyjny. Opiera się on, bowiem w swojej metodzie na sprawdzonych wzorcach pracy związanych z ostrością obserwacji i notowania natury, czyli pracy z modela oraz zadaniach tematycznych związanych z treściami kształcenia. Tak, więc, treść programu dydaktycznego obok codziennej pracy nad precyzyjnym postrzeganiem związków typu: przestrzeń – światło – linia, przestrzeń – światło – kolor, przestrzeń – światło – człowiek koncentruje się także na drugim elemencie wyżej przedstawionego podziału. Korzystając, bowiem między innymi z tradycji i dorobku, które tworzą historię sztuki i cywilizacji, stawiane będą problemowe zagadnienia do samodzielnego rozwiązania przez studenta. Pomoże to uzupełnić zakres standardu kształcenia formalnego, a przede wszystkim stymulować intelekt i wyobraźnię studenta. Są to przykładowo: definicja przestrzeni, wybór i zastosowanie ograniczonych środków wyrazu, jedność strukturalna dzieła, autonomia dzieła malarskiego, metafizyka dzieła. Zdaję sobie sprawę, że od bliskiego kontaktu pedagoga ze studentem zależy forma przekazu /i jego recepcja/, dlatego przybierze ona kształt korekty indywidualnej, korekty zbiorowej, dyskusji publicznej, autoprezentacji, zadań indywidualnych i zbiorowych realizowanych w pracowni, poza pracownią i na plenerach.

 

SYLABUS