Prowadzący:dr hab. Mikołaj Dziekański |
Program kształcenia w Pracowni Rysunku dla studentów II – IV roku opiera się na dwóch etapach:
I
Podstawą jest praca w kontakcie z naturą – model, przedmiot, przestrzeń.
Celem kształcenia jest wyrobienie nawyku obserwacji natury, umiejętność wyrażania środkami plastycznymi zamierzonej idei.
Rysunek jako najprostsza forma zapisu pełni funkcję notatki lub szkicu, obecnie traktowany autonomicznie często występuje jako samodzielna wypowiedź. Punkt wyjścia to studium modela – poza opanowaniem proporcji pojawiają się rysunki pokazujące indywidualne predyspozycje, a także stopień zaawansowania, temperament, aspiracje.
Pierwsza grupa zadań to ćwiczenia w pracowni prowokujące analitycznie świadome określenie formy lub wybieranie elementów zgodnie z tematem zadania, na przykład: sylwetka, detal, wybrany przedmiot, obszary światła, cienia, skala i rodzaj przestrzeni realizowany na płaszczyźnie.
II
Następnie realizowane są ćwiczenia rozwijające wyobraźnię. Kompozycja własna i zadania tematyczne poruszające bardziej złożone plastyczne i ideowe dozowane elastycznie w związku z dojrzałością artystyczną studenta. Są to zadania na temat ustalony wspólnie ze studentami – często finalizowane cyklem trzech do pięciu prac.
(Powstają wówczas rysunki – odpowiedzi wyrażające plastycznymi środkami zamierzoną ideę.) Praca ta może odbywać się poza pracownią.
Takie rozumienie celu kształcenia proponowaną metodą mieści problemy struktury plastycznej rysunku (płaszczyzny) a także wartość i znaczenie kreski, plamy, waloru, konstrukcji, kompozycji, kontrastu, rytmu, itp., jak również kreatywności formułowania dojrzałych światopoglądowo wypowiedzi artystycznych. Problemy te są treścią korekt indywidualnych towarzyszących studentowi podczas całego cyklu kształcenia.
Sprawa środków technicznych, format, dobór narzędzi i materiałów poruszana jest równolegle w zależności od potrzeb wyrazowych rysunku.
Zakres omawianych problemów wynika z aktywnej dyspozycji studenta oraz realizacji indywidualnego programu – jest to podstawa oceny semestralnej. Dużą rolę odgrywa tu indywidualność twórcza studenta. Obszar interesujących go zagadnień. Nie tylko dotyczący procesu dydaktycznego, proponowanych mu zadań, ale także sfery pozaartystycznej – indywidualnego spojrzenia na współcześnie otaczający go świat.
