Prowadzący: prof. Stanisław Baj mgr Aleksander Ryszka

 

Podstawową wytyczną jest hasło: „Nie szkodzić”, któremu towarzyszy przekonanie, iż należy kreować studenta zdolnego do kreowania dzieł. Dydaktyk powinien pobudzać przede wszystkim zmysł odkrywczy, a nie naśladowczy, oraz tworzyć uczniów innych niż sam nauczyciel. Należy dać studentom pewną wolność, możliwość popełniania błędów. Istotna jest wzajemna relacja: mistrz – uczeń. Program kształcenia w Pracowni Malarstwa dla studentów od II do V roku studiów opiera się na dwóch etapach:

Pierwszym z nich (obowiązkowym na wszystkich latach studiów) jest studium z natury, które zawiera: studium aktu, martwą naturę, studium wnętrza i pejzaż. Przez studium natury rozumiana jest nauka obserwacji. Ma ona na celu wypracowanie u studenta umiejętności transpozycji przestrzeni trójwymiarowej na płaszczyznę. W ramach studium istotnymi zagadnieniem są wymagane przez dydaktyków: rozwój wrażliwości na kolor, umiejętność prawidłowego, a jednocześnie kreatywnego komponowania. Oba zagadnienia są nauczane w oparciu zarówno o wzorce klasyczne, jak i obserwację zjawisk naturalistycznych – ze świata potocznego. W ramach studium z natury równie ważnymi elementami są: klasyczna anatomia,perspektywa i przestrzeń malarska, oraz analiza struktury światła jako zjawiska fizycznego i znaczeniowego jako metafizycznego, ponadto: zagadnienie temperatury koloru, dysonansu, tonacji rytmu i kontrastu.

Drugim etapem kształcenia w pracowni jest własna kreacja artystyczna studenta. W jej skład wchodzą zarówno zadania kompozycyjno-tematyczne proponowane przez prowadzącego pracownię, (których zaliczenie jest jednoznaczne z zaliczeniem każdego kolejnego semestru) jak i projekty i inicjatywy własne studenta. Na ten rodzaj dydaktyki nacisk kładziony jest na wszystkich latach studiów z zaakcentowaniem roku IV i V (semestr VII, VIII, IX) jako przygotowania do samodzielnego wykonania magisterskiej pracy dyplomowej na roku V (semestr X). Doskonalenie własnej kreacji artystycznej opiera się na zachowaniu i rozwoju naturalnych predyspozycji studenta, jego indywidualnego języka malarskiego, osobowości, wzbogacenia jego świadomości i wyobraźni, poszerzeniu kontekstu funkcjonowania malarstwa w społeczno-kulturalnym pejzażu, wyzwalanie ambicji, odwagi i wiary w siebie.

Mimo całej złożoności procesu dydaktycznego w dyplomującej pracowni malarstwa, nauka opiera się tu w dużej mierze na „samokształceniu” i umiejętnym wyciąganiu z niego wniosków. Studenci wszystkich lat (II, III, IV, V) pracują razem i często odpowiadają na te same zadania proponowane przez prowadzącego. Jednak kryteria oceny są inne na poszczególnych latach studiów. Dialog i dyskusja dydaktyczna towarzyszące każdemu przeglądowi prac studenckich są impulsem do budowania przez studentów postaw artystycznych. Niezwykle istotna staje się w tym miejscu konfrontacja tych postaw, która implikuje uczenie się od siebie nawzajem, co spójne jest z ideą pracowni mistrzowskiej. Przy czym ideę tę rozwijamy o następującą myśl: dydaktyk ucząc innych ma sam się uczyć i doskonalić.

 

 

SYLABUS